10/10/2011

Schaamstreek

Uit NRC/Next:

Met de vinger gleed ik langs de ruggen in mijn kast en hield stil bij een boek van Bob den Uyl met een ijzersterke titel: De ontwikkeling van een woede (1972).
door mijn hoofd toen ik bondscoach Bert van Marwijk hoorde praten over de blessure van zijn aanvaller Arjen Robben. Van Marwijk is van huis uit een rustige man. Tijdens persconferentie brengt zijn lage timbre rust, hij laat zich niet snel uit de tent lokken.
De afgelopen week liep Arjen Robben verloren rond in het spelershotel. Een rondje fietsen, meer mocht hij niet. Hij had last. Last van de schaamstreek. Lastige plek. Waar begint en eindigt de schaamte in die zone van je lichaam? Bij zijn club, Bayern München, hadden ze tegen Robben gezegd dat hij maar door de pijn moet heen bijten.
Robben en pijn, dat gaat al jaren hand in hand. Meestal lees je het woord ‘blessure’ nog in dezelfde zin waarin zijn naam wordt genoemd. Robben was de trotse bezitter van de meest besproken spier van het laatste WK.
De hamstring van Robben, wie kent hem niet?
Achteraf beweerden de Duitsers dat het Nederlands elftal Robben te snel had laten spelen in het toernooi, waardoor zij de voetballer aan het begin van het nieuwe seizoen geblesseerd terugzagen.
Daar begon de woede van bondscoach Van Marwijk. Het werd een zaak waarin hij zich netjes opstelde. De KNVB haalde namens hem de kolen uit het vuur. Maar binnen bij Van Marwijk moet het lava zijn gaan kolken. Van buiten zag ik niets, maar dat is het verraderlijke van een woede; sinds het leen van Bob Den Uyl weet ik dat een woede zich ontwikkeld.
Je hoeft als anti-Bayernman maar een BMW te zien rijden of je knalt er met je bumper tegenaan. Een foto van hun clubiconen Franz Beckenbauer of Karl-Heinz Rumenigge in de krant en je knijpt onder de tafel spontaan een plastic koffiebekertjes tot moes.
Afgelopen week beweerden de Duitsers dat de schaamstreekblessure van Robben bij het Nederlands elftal verergerd was. De medische staf van Oranje kwam er achter dat het om een liesbreuk ging. De Duitsers moesten blij zijn dat het lek boven was. Maar nee, Van Marwijk hoorde weer verwijten uit Beieren komen.
De woede was nu tot volle wasdom gekomen. Het hek ging los: de woede kwam vrij op de persconferentie. Van Marwijk maakte de weg vrij door te zeggen dat hij op persoonlijke titel sprak. Om vervolgens furieus (aldus de zaterdag NRC) te reageren. De NOS sprak van een ontploffing. Ik wist niet wat ik zag. Van Marwijk maakte gehakt van Bayern.
Gisteren kwam de reactie van Bayern bij monde van voorzitter Rummenigge. Nederigheid alom. De Duitsers zijn vol lof over het Nederlandse kamp. ‘Van Marwijk moet iets verkeerd begrepen hebben.’
Daar zit Van Marwijk dan, met zijn woede. Gooit hij eindelijk alles eruit, zeggen ze dat je niet goed hebt geluisterd en wordt je weggezet als Gekke Henkie. Ik keek nog even wat de krant Bild am Sonntag te melden had:
‘Bob den Uyl schreef over woede: ‘Je vindt niet wat je zoekt, maar alleen dat wat je niet zoekt.’
Bob den Uyl is al een tijdje dood. Hij heeft nooit geschreven over de afwikkeling van een woede. Bert van Marwijk zal het alleen moeten doen.