10/06/2009

federer

Uit NRC NEXT 

 

  Roger Federer kon niet meer eten. De Zwitserse tennisser had al dagen pijn in zijn buik en last van duizelingen. De druk was enorm. Want, zo zei iedereen: hij kon ‘geschiedenis’ schrijven op het graveltoernooi van Roland Garros.
Ik had er wel oren naar: ik heb de tweede wereldoorlog niet meegemaakt en droeg een korte broek toen Armstrong op de maan liep. Kortom, ik zou voor het eerst bewust ‘geschiedschrijving’ meemaken: Federer zou bij winst gelijk komen met Peter Sampras,die in totaal veertien Grand Slam-titels haalde in zijn carrière.
Federer moest in de finale afrekenen met Robin Söderling, een Zweed die in zijn carrière al negen keer van Federer had verloren. Het duel viel me niet mee. Federer speelde de Zweed finaal uit de wedstrijd. Hij had aces bij de vleet en was meesterlijk met dropshots.
Opeens sprong er een toeschouwer op het gravel. De man liep op Federer af, die voor de zekerheid een pasje naar achteren deed. Beveiligingsmannen stormden op de toeschouwer af. Door een fenomenale sprong over het net wist hij aanvankelijk te ontkomen. Even later dook een beveiligingsman met zijn volle gewicht op de man.
‘Als zo’n man aan je zit, dan schrik je toch,’ zei tv-commentator Marcella Mesker op ongeruste toon. Het begon ook nog eens te regenen. ‘De bal wordt zwaarder,’ vertelde oud-tennisser Jan Siemerink. ‘Kijk maar, hij is meer oranje, het gravel blijft eraan plakken.’ Jan en Marcella bedoelden toch niet dat meemaken van een historisch moment aan een zijden draad hing?
Het einde van de derde set naderde. Federer moest serveren voor de wedstrijd. Dat zag Marcella Mesker anders. ‘Hij moet serveren voor de geschiedenis.’
Ons lot lag in handen van Federer. De Zwitser met de gesponsorde hoofddoek ging de wereld een duwtje in de goede richting geven. Wat een last op zijn schouders; een laatste balletje over het net slaan. Op de tribune deed zijn zwangere vrouw van de zenuwen haar ogen dicht, ze zat met haar hoofd onder een witte handdoek.
Ieder moment kon Geert Mak in beeld verschijnen, live op het perron van het Gare du Nord, voor een extra uitzending van de geschiedenisserie ‘In Europa’.
Federer stuitte zeven keer. Hij gooide de bal op, sloeg. Söderling retourneerde. In het net. Federer liet zijn racket vallen. Hij ging met zijn knieën naar het gravel. Zijn vrouw greep de camera en filmde de huilende Roger voor het komend nageslacht: ‘Kijk, hier schreef papa historie.’
Een loungy beat over de installatie hielp het publiek een handje bij het applaus. Ik was blij. Vooral omdat die saaie wedstrijd erop zat. Federer sprak in het Frans van ‘un moment magique‘. Vond ik niet. Het aantal gewonnen Grand Slams maakte hem tot de grootste tennisser aller tijden maakte. De utkomst van de optelsom was legendarisch, niet het moment zelf.
Federer huilde tijdens het volkslied. Hoe moet deze historisch zo belangwekkende figuur aan het bed staan tijdens de geboorte van zijn kind? Federer is een man die meepuft met zijn vrouw. Adem genoeg. De geboorte zal de verse geschiedschrijving voor Federer in een nieuw perspectief plaatsen. Misschien kan hij op hetzelfde videobandje een filmpje maken van het paarse hoofdje tussen de benen van zijn vrouw en later tegen het kind zeggen: ‘Dít was pas een historisch moment.’