15/03/2015

De buik van Dafne

 

Vlak voor de start tovert ze een mysterieuze glimlach op haar gezicht. Er zit van alles in; verlegenheid, plezier, sympathie, maar vooral, de ongenaakbaarheid van een kampioene. Op haar ooglid staat: ik ben straks de snelste op de 60 meter indoor.
Atlete Dafne Schippers weet wat ze kan, weet waar ze voor komt. Twijfel blijft achter aan een haakje in de kleedkamer.
Schippers is groot, breed en lang. Dat is voor een sprinter geen voordeel. Je springt moeilijker uit de startblokken. Daarom ligt ze bij iedere wedstrijd achter na de start. Maar haar gezicht spreekt alweer: rustig maar, mijn goede meters zitten aan het einde van de 60 meter. Zeven seconden hardlopen. Meer is het niet. Elke hapering is fataal. Maar Schippers maakt geen fouten, haar motor verzaakt niet.
Er zijn weinig sporters zo zeker van hun zaak als Dafne Schippers.
Ze heeft het predikaat ‘koele kikker’. Als daarmee bedoeld wordt dat ze niet na elke wedstrijd met een schreeuwende stem ‘supergaaf!’ roept, ben ik blij met haar ingetogen manier van doen. En denk nog eens terug aan haar tranen bij het Wilhelmus na de gouden race tijdens het EK in 2014.
Tijdens het EK Indoor in Praag is Schippers dit hele weekend op haar gemak. What you see is what you get. Een jonge vrouw die vertrouwt op de kracht van haar pas 22-jarige lichaam.
Vlak voor de finale besluit ze even in bed te kruipen. Schippers wordt na een halfuurtje wakker. Het hazenslaapje heeft geholpen; ze voelt zich uitgerust en sterk.
Aan de start weer die onaantastbare blik. Benen ontspannen slingeren. Haar schoenen in de startblokken. Vingers vlak voor de witte streep. Het hoofd voorover. Een deel van het blonde haar hangt los en valt als een gordijn voor haar gezicht.
Dafne is afgesloten van de buitenwereld.
Het schot. Het grote lijf richt zich op. De enorme dijen verzetten werk. Ze ligt nog achter. Geen paniek. Het komt, het komt. Ze weet het zeker.
Als de verslaggever tijdens de sprint haar ontspanning roemt, kijk ik in die luttele seconden naar haar afgetrainde buik. In het midden knipoogt de navel als prinses éénoog. Het dunne vel eromheen gaat lichtjes op en neer: de buik van Dafne heeft het uitstekend naar de zin.
Schuddenbuiken, ze kun je het noemen. Van plezier. Weer is er niemand die van haar gaat winnen.
Aan de finish drukt ze haar borst naar voren. Het stootkussen valt bijna flauw als het Schippers opvangt. Ze is Europees kampioene. Natuurlijk. Wij wisten het. Zij wist het.
Dafne Schippers is een feest van zelfvertrouwen.