26/11/2009

Kijken naar Sport1

 

 UIT NRC/Next:

De afgelopen week was in Duitsland veel kabaal gemaakt om het treffen tussen Bayern München en koploper Leverkusen. Dit was weer zo’n ‘wedstrijd van de waarheid’. Als Bayern verloor zou de strop rond de nek van trainer Louis van Gaal harder worden aangetrokken.
Duitse wedstrijden kun je niet op de traditionele kanalen zien. Vanuit Nederland moet je je abonneren op Sport 1. Vooruit, dacht ik. Ik zocht op internet naar de betaalzender. 3,99 euro per wedstrijd. Het was heel simpel, naam en creditcard nummer invoeren. Betalen. Beeld.
Het was nog een kwartiertje voor aanvang. In de studio zaten presentator Kees Jansma en ex-voetballer en ex-coach Willem van Hanegem tegenover elkaar. Kreeg ik er allemaal bij voor die luttele euro’s.
‘Godverdimme, Kees. Bayern heeft al zoveel verliespunten. Zestien. Da’s veel. In twaalf wedstrijden, Kees. Dan hebben ze nog mazzel dat andere clubs punten hebben laten liggen.’
Willem van Hanegem had de mouwen van zijn overhemd losgeknoopt en keek even naar zijn glas water. Wat zou dit voor een zondagmiddag worden?
Op het scherm verscheen Louis van Gaal. Hij sprak rustig in mistige zinnen over de crisis bij de club. ‘Het is belangrijk dat we meetellen en de hectiek rustig krijgen. En ja, de resultaten komen niet stante pede mee.’
Willem begon te mopperen. ‘Wat is een toptrainer. Ik weet het bij god niet.’
De wedstrijd zou zo beginnen. Bayern-spits Luca Toni zat in een wit ski-jack op de tribune. Willem: ‘Toni, da’s ook niet mijn favoriet.’
De wedstrijd begon goed. Gomez scoorde voor Bayern, bij Leverkusen tikte de spelers de bal behendig naar elkaar. Het stond 1-1 bij de rust. Een helft matig voetbal voor – omgerekend - twee euro.
Kees Jansma vroeg Willem wat hij er van vond. ‘Qua voetbal is het verschrikkelijk. Dat centrale duo van Bayern heeft de draaicirkel van een bus. Ze spelen heel angstig, heel behoudend.’
Willem vond er niets aan. Jansma probeerde de sfeer goed te houden. Willem toonde een gezicht vol onbegrip. Zijn zinnen begonnen allemaal met: ‘Ja, maar.’
De tweede helft was afschuwelijk. Langzaam werd me duidelijk dat ik naar de slechtste wedstrijd van het seizoen keek. En dat ik de afgelopen maanden veel vaker naar andere live partijen had gekeken (Nederlands elftal, AZ, Feyenoord) die hetzelfde predicaat verdienden. Willem had volkomen gelijk. Het was saai.
Een live voetbalstrijd zien is al enige tijd zonde van mijn vrije tijd. Anderhalf uur zielloos gepruts, zonder lef, zonder brille, zonder spanning. Ik kon het niet meer aanzien. Bayern was volkomen de weg kwijt. Het werd 1-1.
‘Kees, het was geweldig’, zei Willem na afloop. Het cynisme druppelde onder uit mijn beeldscherm.
Kon ik ergens een klacht indienen tegen deze beroerde wedstrijd. Bij Bayernbaasjes als Uli Hoeness en Karl-Heinz Rummenigge misschien, die als Waldorf en Statler van de Muppetshow openlijk op het erebalkon zaten te mokken. Of moest ik mijn 3,99 euro terugvragen bij Sport 1?
Na twee uur zette ik de computer uit.
Na de spaghetti keek ik naar Studio Sport. Wat een verademing. Alle wedstrijden in samenvatting. Een slalom van de vogelvrije Luiz Suarez, Ibrahim Afellay met een geweldig doelpunt, kopstoten, hakjes, blunders. Ik was in een uur klaar.
Weg met live wedstrijden. Blik middelmatig voetbal in. Knip het kort. Dan houd ik tijd over voor een boek. En een krant.