05/10/2014

LEVENSGEVAAR

Net nadat bekend werd dat Formule 1-coureur Jules Bianchi met ernstig hersenletsel in een ziekenhuis was opgenomen, zag ik op televisie een reclame van een verzekeringsmaatschappij.
Twee stoere jongetjes zaten achter het stuur van de auto van hun ouders. Ze reden op hoge snelheid. De zijkanten botsten tegen elkaar. Met een blos op de wangen stapten ze uit. De schade viel mee. Snel naar huis. De boodschap: het liep nu goed af maar verzeker je voor een volgende keer.
Snelheid is van jongs af aan verslavend. Up-tempo door het leven. We willen sneller internet, verlangen een vliegende ober in een restaurant en willen vlot de koffer terug uit de buik van een vliegtuig.
Hier en daar steekt de behoefte aan ‘slow’ de kop op. Maar in de wereld van de sport ken ik niemand die langzamer wil.
Bianchi raakte gisteren tijdens de Grand Prix van Japan in een slip als gevolg van zware regenval. De bolide van de Fransman knalde tegen een takelwagen die net probeerde om een gestrande racewagen van het parcours te tillen.
Tijdens een race in de Formule-1 zie je maar weinig van de bestuurder. Hoewel de sport alles te maken heeft met de alertheid van de coureur, lijkt de auto vanzelf te rijden. Pas na afloop van de race, kun je zien welk gezicht er achter het vizier van de helm schuil gaat.
Na het ongeluk toonde de camera op gepaste afstand beelden van de plek des onheils. Ambulancepersoneel in oranje pakken met een rood kruis op de rug liep onrustig heen en weer, een man in een brandwerende pak hield een infuus omhoog.
Het was mensenwerk.
De onbedoelde boosdoener van de crash was de gele takelwagen. Bianchi was er met de zijkant van zijn bolide tegenaan gegleden. Achter het stuur van de takelwagen zat niemand meer. De cabine was leeg. Een grote ruitenwisser veegde met langzame slagen nog altijd regendruppels van het glas.
Bij de finish zwaaide een man langs de baan met een rode vlag. De race was voorbij. De coureurs stapten uit hun auto’s. Met de helm af kregen ze het slechte nieuws in hun oren gefluisterd.
De gezichten betrokken.
In de snelle wereld van poen en pitspoezen was geen plaats meer voor uitsloverij. Op het erepodium werd de champagne niet uit de fles gespoten. Met de staart tussen de benen verdwenen de coureurs als onzekere jongetjes van het toneel.
Na een operatie aan zijn hoofd was Bianchi buiten levensgevaar, zo klonk het vanuit het ziekenhuis. Tijd voor herstel.
Bianchi zal proberen langzaamaan alles weer steeds sneller te doen.